Kryzys to paradoksalnie szansa na odważne zmiany. Polski system ochrony zdrowia od dwóch lat zmaga się z pandemią koronawirusa. Jakie decyzje zarządcze powinni podjąć menedżerowie placówek medycznych, aby efektywnie wykorzystać doświadczenia z czterech kolejnych fal epidemii i jednocześnie przygotować się na nadejście piątej fali jesienią?

Nie do końca znamy oblicze koronawirusa w piątej fali, która przyjdzie jesienią. W dotychczasowych odsłonach COVID-19 stawiał przed polskim systemem ochrony zdrowia zupełnie inne wyzwania. Dlatego z jednej strony trudno jest dziś mówić o przygotowaniu do kolejnej fali, ale z drugiej strony w kolejnych fazach pandemii stosowaliśmy różne rozwiązania, zaczynając od sparaliżowanego POZ. Wymusił on mocne zaangażowaniem lecznictwa szpitalnego działającego w formule szpitali jednoimiennych, przechodząc do leczenia ciężko chorych pacjentów we wszystkich szpitalach, skończywszy na mutacji omikron, która w większości przypadków wywoływała infekcje leczone w warunkach domowych pod nadzorem lekarza rodzinnego, ze znacznie mniejszym obciążeniem systemu szpitalnego.

Zakładając scenariusz, w którym wirus zyskuje na sile transmisji, a nie sile objawów i skali powikłań w kolejnych falach, podobnie jak to było w poprzednich latach w przypadku grypy, szczególne znaczenie będzie miał do odegrania POZ, wzmocniony szpitalami pierwszego kontaktu.

To oczywiście nie wyczerpuje potrzeb wszystkich chorych, których już dzisiaj zaliczamy do grupy wysokiego ryzyka zakażenia koronawirusem i ciężkiego przebiegu infekcji.

Chodzi o osoby starsze, przewlekle chore, ze znacznie obniżoną odpornością. Ci pacjenci korzystają zwykle z wysokospecjalistycznego leczenia w ośrodkach, które naturalnie zostaną włączone w system opieki covidowej.

Wzmocnieni zatem ciężarem doświadczeń, których wagą jest liczba ponad miarowych zgonów, powinniśmy nieustannie wzmacniać edukację pacjentów oraz koordynacji opieki na poziomie POZ i lecznictwa stacjonarnego.

Jeśli mamy ambicję uczyć się na błędach, to nie powinniśmy przerywać, ale wzmacniać kampanie edukacyjne na temat sposobu postępowania w okresie podwyższonego ryzyka epidemicznego. Działania te powinny objąć zarówno pacjentów, jak i wszystkich świadczeniodawców. Czas biegnie nieubłaganie i, nim się obejrzymy, będziemy ponownie stawiać czoła kolejnej fali epidemii. Nie możemy być ponownie zaskoczeni jak przysłowiowi drogowcy pierwszym śniegiem.

Obecna sytuacja – kryzys migracyjny – w zdecydowany sposób zwiększa potrzeby w tym obszarze. Poziom wyszczepialności Ukraińców na poziomie niższym niż 40% i brak danych o poziomie odporności populacyjnej tej społeczności zmusza do projektowania działań w scenariuszu pesymistycznym, który mamy w Polsce.

Czytaj więcej wywiadów z najbardziej wpływowymi osobami w polskiej medycynie i systemie ochrony zdrowia w SerwisZOZ.pl»